O mnie i o projekcie

Nazywam się Michał Murawicki i mieszkam na co dzień w Berlinie, gdzie ukończyłem informatykę na Freie Universität Berlin. Od kilkunastu lat zajmuję się programowaniem stron i aplikacji internetowych. Programowanie to moja pasja.

Pomysł na stworzenie serwisu afazja.net wziął się z życia. Kilka lat temu moja mama doznała udaru mózgu w wyniku komplikacji po usunięciu tętniaka. W efekcie udaru doznała częściowego niedowładu jednej strony ciała oraz afazji. Afazja powstaje w momencie, gdy na skutek obumarcia lub uszkodzenia rejonów w mózgu odpowiedzialnych za mowę chory traci częściowo lub całkowicie zdolność mówienia. Istnieją różne rodzaje afazji.Nie ma dwóch identycznych przypadków. W zależności od tego jak rozległe są uszkodzenia i których rejonów mózgu dotyczą, chory ma mniejsze lub większe problemy z mówieniem, rozumieniem, czytaniem, pisaniem, liczeniem itd.

Terapia afazji to żmudny, długotrwały i wymagający od pacjenta i terapeuty cierpliwości proces, który polega na systematycznych ćwiczeniach mowy dostosowanych do potrzeb i umiejętności chorego. Neurologopeda ocenia stan pacjenta oraz decyduje o metodach terapii. Są to głównie pojedyncze lub grupowe sesje z logopedą oraz ćwiczenia z materiałami/książkami, które chory może wykonywać w domu samodzielnie lub z opiekunem. Na szczęście mózg jest neuroplastyczny i ulega zmianom w każdym wieku, dlatego zawsze jest szansa na poprawę funkcjonowania chorego dotkniętego afazją.

W dzisiejszych czasach chorzy mają coraz więcej możliwości wykorzystywania interaktywnych narzędzi do terapii zaburzeń mowy w postaci programów komputerowych. Myślę, że ważne jest, aby nie koncentrować się na jednym rozwiązaniu, lecz używać różnych metod w celu efektywniejszej stymulacji mózgu. Ja ćwiczyłem z mamą najczęściej przy pomocy drukowanych materiałów. Zauważyłem, że praca z książkami dla pacjentów z afazją wiąże się z kilkoma ograniczeniami.

Po pierwsze raz wypełnione odpowiedziami zadanie traci swoją użyteczność. Można oczywiście pisać ołówkiem, a potem wymazywać wpisane odpowiedzi lub stosować system zagrywania/zginania kartek, ale to niewygodne.

Po drugie zauważyłem, że pacjent często przyzwyczaja się do pozycji, w której znajduję się prawidłowa odpowiedź na kartce. Z czasem podczas powrotu do jakiegoś zadania chory często zna odpowiedź z powodu przyzwyczajenia, że znajduje się ona w konkretnym miejscu na kartce. Moja mama na przykład po jakimś czasie chcąc odpowiedzieć „telewizor” mówiła „telefon, telewizor”, bo na jednej ze stron z ćwiczeniami obrazkowymi zdjęcie telefonu znajdowało się tuż obok zdjęcia telewizora.

Po trzecie pacjent potrzebuje prawie zawsze kogoś do pomocy podczas pracy z drukowanymi materiałami.

Zainspirowany książkowymi ćwiczeniami postanowiłem stworzyć aplikację internetową, która rozwiąże wyżej wymienione problemy.

Po pierwsze program komputerowy nie zapamiętuje wpisanych odpowiedzi, więc można regularnie wracać do wcześniej przerobionych zadań.

Po drugie znika problem z pozycją prawidłowych odpowiedzi, ponieważ można zaprogramować losowość na różnych poziomach (np. losowa kolejność ćwiczeń, losowa pozycja odpowiedzi, za każdym razem inne słowa do wyboru i ich losowa pozycja dla ćwiczeń typu „Wybierz prawidłową odpowiedź z listy wyrazów” lub „Posortuj wyrazy”).

Po trzecie intuicyjność obsługi, automatyzacja procesu wybierania/wpisywania odpowiedzi oraz asysta lektora umożliwia w miarę możliwości samodzielne wykonywanie ćwiczeń przez pacjenta.